Mijn dromen en idealen die ik wilde bereiken voor de vereniging Ariana in ’s-Hertogenbosch.
Ongeveer 15 jaar geleden, waren wij met een aantal Afghaanse vrouwen bij elkaar en bespraken dat het voor onze kinderen belangrijk is dat ze de eigen taal, gewoonten, cultuur, waarden, normen en hun levensbeschouwing leren kennen.
Wij wilden als volwassenen hier in Nederland zelfstandig en onafhankelijk kunnen bestaan dat betekent voor ons dat we de Nederlandse taal, cultuur, waarden en normen leren kennen. Dat we goed onze rechten en plichten na kunnen komen, zodat we actief en goed kunnen integreren en participeren in de Nederlandse samenleving. En ik hoorde toen ook van verschillende Afghaanse mannen dat ze dit ook belangrijk en goed vonden. Toen hebben we in overleg met elkaar besloten een Afghaanse vereniging op te richten en dat ik daarin officieel deel zou nemen. Ik was erg blij dat een aantal Afghanen het met mij eens waren. Toen ik met mijn familie daarover sprak, merkte ik dat zij minder positief reageerde. Ze vonden dat mijn verantwoordelijkheid voor mijn gezin, werk thuis, mijn werk buiten en mijn studie voldoende was. Maar ik vond in tussen toch dat het belangrijk zou zijn om in onze gemeenschap te overleggen over ons integreren in de Nederlandse samenleving. Bij andere groepen die voor ons hier waren gekomen, bleek dat hun jeugd vaak problemen had en gaf in de maatschappij, dat wilden wij voor onze kinderen voor komen. Dus besloot ik voor mezelf dat ik altijd en overal een actieve bijdrage wilde leveren in onze gemeenschap.
Wij wilden als volwassenen hier in Nederland zelfstandig en onafhankelijk kunnen bestaan dat betekent voor ons dat we de Nederlandse taal, cultuur, waarden en normen leren kennen. Dat we goed onze rechten en plichten na kunnen komen, zodat we actief en goed kunnen integreren en participeren in de Nederlandse samenleving. En ik hoorde toen ook van verschillende Afghaanse mannen dat ze dit ook belangrijk en goed vonden. Toen hebben we in overleg met elkaar besloten een Afghaanse vereniging op te richten en dat ik daarin officieel deel zou nemen. Ik was erg blij dat een aantal Afghanen het met mij eens waren. Toen ik met mijn familie daarover sprak, merkte ik dat zij minder positief reageerde. Ze vonden dat mijn verantwoordelijkheid voor mijn gezin, werk thuis, mijn werk buiten en mijn studie voldoende was. Maar ik vond in tussen toch dat het belangrijk zou zijn om in onze gemeenschap te overleggen over ons integreren in de Nederlandse samenleving. Bij andere groepen die voor ons hier waren gekomen, bleek dat hun jeugd vaak problemen had en gaf in de maatschappij, dat wilden wij voor onze kinderen voor komen. Dus besloot ik voor mezelf dat ik altijd en overal een actieve bijdrage wilde leveren in onze gemeenschap.
Scholing voor lichaam en geest
Naast de zorg voor onze kinderen, waren mijn idealen voor de Afghaanse gemeenschap dat er scholing voor lichamelijke en geestelijk wel zijn zou komen, zodat mensen heimwee en post getraumatiseerd zijn door de oorlog deze problemen beter aan kunnen en verwerken. Daarnaast zijn studie volgen en op normale manier werk kunnen vinden ook een doel. Ik heb toen geprobeerd via verschillende instanties zoals BBS scholen en Divers ruimte te zoeken voor scholing en vrijwilligers te vinden om te helpen bij de scholing.
Wat ik nu boven als idealen heb genoemd, waren voor mij een gewone zaken om te realiseren.
Maar ik ontdekte dat hier in Nederland het niet altijd gewone zaken zijn maar ook idealen.
Maar ik ontdekte dat hier in Nederland het niet altijd gewone zaken zijn maar ook idealen.
Zarghona Popal-Rahimi